Komende vrijdag heb ik een borrel. Ik heb wel eens vaker een feestje met bekenden of onbekenden, maar deze voelt toch anders. Ik ben namelijk voor velen uit deze groep een bekende, terwijl zij voor mij een volslagen onbekende zijn. Dit allemaal vanwege een burn-out op mijn 28e.
Was ik als starter op de arbeidsmarkt erg ambitieus? Voor mijn gevoel valt dat nog wel mee. Het was vooral dat ik eigenlijk altijd vond dat een ander van mij de hoogste kwaliteit mocht verwachten en dat die lat voor mij hoog lag. Ik keek altijd naar mogelijkheden om mijzelf te verbeteren en ik bleef hollen. Mijn P&O-opleiding combineerde ik met een gedeeltelijke financiële opleiding en terwijl ik werkte ben ik op mijn 26e begonnen met een avondopleiding Bedrijfskunde. Op mijn werk werd ik gewaardeerd en dat zorgde ervoor dat ik op mijn 27e gevraagd werd om de teamleider P&O voor een langere tijd te vervangen. Daar combineerde ik dus een pittige baan met een pittige avondstudie. En dat ging lange tijd goed …. tot het mis ging.
Ik merkte al een langere tijd dat ik vermoeidheid combineerde met onrust. Pure adrenaline hield mij op de been. Ik leefde toe naar de vakantie en mijn concentratie werd minder, waardoor ik nog harder ging werken voor hetzelfde resultaat. Op het werk liep ik de gaten dicht en waren ze tevreden. En ik stond nog steeds cum laude na 2,5 jaar avondopleiding Bedrijfskunde. Nog 4 maanden te gaan en dan was ik klaar. Zelfs het huishouden werd een wedstrijd. Ik stopte de was in de wasmachine en voordat die weer klaar was, moest ik het hele huis opgeruimd en schoon hebben. Alles om maar niet toe te geven aan mijn vermoeidheid. Tot op een dag mijn leidinggevende naast mijn bureau kwam staan en zag dat ik alleen maar huilend naar een leeg beeldscherm kon kijken.
Ik had een burn-out, maar dat wilde ik eerst niet erkennen. Krampachtig bleef ik alles vasthouden en kon ik hooguit toegeven dat ik even moest bijtanken vanwege vermoeidheid. Stap voor stap groeide het besef en daarmee ook de vermoeidheid. Ik was vreselijk moe, kon me niet concentreren, maar het ergste was voor mij dat ik niet meer mezelf was in sociale situaties. Wat voor mij werkte was maximaal 1 activiteit per dag en maximaal 1 soort prikkel op een moment. Ik had gelukkig wel vertrouwen in een goede uitkomst. Toch kon ik toen de blijvende consequenties nog niet eens overzien.
Wat waren de consequenties van mijn burn-out? Ik heb mijn concentratievermogen weer moeten opbouwen. In het begin kon ik alleen maar korte zinnen lezen, dus ik begon weer met kinderboeken. In twee jaar tijd heb ik dit weer kunnen opbouwen naar ongeveer het oude niveau. Ik heb ook keuzes gemaakt in vriendschappen, want de grote hoeveelheid vrienden zorgde ervoor dat dat zelfs een belasting werd. De grootste blijvende consequentie was echter dat mijn harde schijf was gecrasht. Van een periode van ongeveer 3 jaar voor de burn-out kan ik mij blijvend vrij weinig herinneren. Ik weet inhoudelijk niets meer van de opleiding Bedrijfskunde, die ik heb gedaan. Met veel interesse heb ik later alle gemaakte studieopdrachten weer gelezen, net als de beleidsstukken die ik op het werk had gemaakt in de laatste jaren voor de burn-out. Bizar om dan van een collega te horen, dat je die zelf hebt geschreven. Ook herkende ik wel vele gezichten, maar had ik geen idee van de naam die daarbij hoorde. Ik moest op mijn werk weer alle namen van collega’s leren en dat maakte me flink onzeker. Komende vrijdag tijdens de borrel komen daar weer een paar namen bij. Zo had ik vorige week langdurig app-contact met één van die oud-studiegenoten, die nu ineens snapte waarom ik zijn vriendschapsverzoeken op Social Media had geweigerd.
Toch waren er ook positieve consequenties. Ik kan mezelf nog steeds flink uitdagen en leg de lat hoog, maar ik merk nu heel goed wanneer ik aan het hollen ben. Dan bouw ik gelijk mijn rustmomenten weer in. Ik maak makkelijker keuzes en weet nu beter op welke manier ik de accu weer oplaad (fotograferen en de natuur in). En het is vast ook niet voor niets dat ik als ondernemer anderen help door ze inzicht te geven in de bij hen passende loopbaan. Mijn voorliefde voor het werken met Young Professionals komt ook niet uit de lucht vallen, gezien de fase waarin mij dit is overkomen.
Ik houd mij nog steeds aan mijn voornemen toen ik 3 jaar geleden begon met 2Amaze: ik wil plezier beleven aan het begeleiden van (young) professionals in hun loopbaan en minimaal 8 weken per jaar vrij zijn samen met mijn gezin. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Mede dankzij mijn burn-out.
